سياست در شعر نو

شعر معاصر ايران يكی از مهمترين نحله‌های ادبيات اجتماعی ـ سياسی بوده‌است كه از نيما و شاملو بعنوان برجسته‌ترين نمايندگان اين جريان‌ شعری نام برده می‌شود. در جريان‌شناسی شعر معاصر، سبك شعری نيما و شاملو «سمبوليسم اجتماعی» ناميده شده است (شفيعی كدكني، 1383: 55 و56). سمبوليسم يا نمادگرايی مكتبی ادبی ـ هنری است؛ كه در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم در اروپا و آمريكا رواج يافت. اين مكتب نيز همانند ساير مكاتب ادبی اروپايی، كمابيش بر روند تحولات ادبی ساير ملل نيز تاثيراتی را به جای گذاشت. در اين ميان شعر و ادب فارسی نيز از حوزه نفوذ اين مكتب به دور نمانده است در نوشتـار پيش‌رو تلاش شـده تا از زاويـه‌ی انديشه سياسی به شعر بعنوان مهمترين پديده فرهنگی/تمدنی و مهمترين عرصه تجلی انديشه و ذهنيت ايرانی بنگريم.